Διαβάζουμε στην σημερινή "Καθημερινή" τον Στέφανο Κασιμάτη για τον ύπουλο σχέδιο επιστροφής του "καταλληλότερου" (ή "σιωπηλότερου" πλέον...) και τον κύριο λόγο, για τον οποίο αυτό φαίνεται δύσκολο να πραγματοποιηθεί...
Παρότι ανήκει στην τάξη των γνωστών και προβεβλημένων βουλευτών και, επομένως, του ήταν απλό να εξασφαλίσει θέση στην πρώτη σειρά, για να παρακολουθήσει τις εργασίες του τελευταίου συνεδρίου της Ν.Δ., αυτός προτίμησε να ανέβει ψηλά στις κερκίδες του σταδίου του Τε κβον ντο, ώστε να έχει καλύτερη αίσθηση του κλίματος στη βάση της κομματικής πυραμίδας. Οταν ξαφνικά άκουσε τον κόσμο να ξεσπά σε ένα αυθόρμητο και ενθουσιώδες χειροκρότημα, υπέθεσε ότι είχε μόλις μπει στον χώρο του συνεδρίου ο αρχηγός του κόμματος. Οχι χωρίς κάποια φιλοσοφική διάθεση για το ευπροσάρμοστον της ανθρώπινης φύσης έναντι της εξουσίας, σκέφθηκε: «Για πότε, βρε παιδί μου, έγινε το κόμμα σαμαρικό!» Δεν ήταν όμως ο Αντώνης Σαμαράς εκείνος που είχαν μόλις αποθεώσει οι σύνεδροι, αλλά ο προκάτοχός του στην προεδρία, ο Κώστας Καραμανλής. Ο ηγέτης που πριν από μόλις εννέα μήνες είχε οδηγήσει το κόμμα σε εκλογική πανωλεθρία.
Το περιστατικό αυτό εξηγεί, εν μέρει, γιατί τα σενάρια περί ενδεχόμενης επιστροφής του τέως πρωθυπουργού στο προσκήνιο της Κεντροδεξιάς εξακολουθούν να κυκλοφορούν -κατά διαστήματα μάλιστα να αναζωπυρώνονται- παρά τις επίμονες προσπάθειες της σημερινής ηγεσίας της Ν.Δ. να βάλει τελεία και παύλα στη συζήτηση για το θέμα. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ως επί το πλείστον τα μικρομεσαία στελέχη του κόμματος παραμένουν συναισθηματικώς αφοσιωμένα στον Κώστα Καραμανλή. Και είναι λογικό από την πλευρά τους, αφού αυτός κατάφερε να επαναφέρει τη Ν.Δ. στην εξουσία και, επί των ημερών της «Νέας Διακυβέρνησης», οι μικρομεσαίοι της Ν.Δ. γεύθηκαν τις ώς το 2004 απαγορευμένες γι’ αυτούς ηδονές της εξουσίας.
Τη νοσταλγία των μικρομεσαίων στελεχών για το νεοκαραμανλικό παρελθόν τροφοδοτεί, πιθανόν άθελά του, και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς. Ισως επειδή πέρασε τα χρόνια της ακμής του στην πολιτική έρημο, αρκετοί βουλευτές νιώθουν -και το εκμυστηρεύονται στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους- ότι τον αρχηγό τους διέπει η νοοτροπία του μπούνκερ: εμπιστεύεται λίγα πρόσωπα, προτιμά να περιστοιχίζεται από παλιούς και δοκιμασμένους φίλους και, γενικώς, δημιουργεί την εντύπωση ότι φοβάται να ανοιχτεί πέραν των ορίων του κόσμου που ήδη γνωρίζει. Κατά τούτο, λοιπόν, διαφέρει ριζικά από τον προκάτοχό του, οποίος είχε ένα είδος σπιρτάδας και λαϊκής αμεσότητας στη συμπεριφορά, χάρη στην οποία κατακτούσε τους συνομιλητές του, ακόμη και αν κατά βάθος αδιαφορούσε παντελώς γι’ αυτούς.
Εκτός όμως από το στελεχικό δυναμικό της Ν.Δ., όπου για τους παραπάνω λόγους τα ερείσματα του Κ. Καραμανλή είναι υπολογίσιμα, υπάρχει και ο πραγματικός κόσμος της μάζας των ψηφοφόρων. Εδώ η κατάσταση για τον Κ. Καραμανλή είναι πολύ διαφορετική. Ο απλός υποστηρικτής της Ν.Δ., ο άνθρωπος της καθημερινότητας, ακόμη δυσκολεύεται να χωνέψει ότι οι κυβερνήσεις του τέως πρωθυπουργού απέτυχαν να ελέγξουν την επιδείνωση των δημοσιονομικών μεγεθών και ότι, σαν έφθασε η φρικτή στιγμή της αναγνώρισης, αντί να αναλάβει τις ευθύνες του, απέδρασε ευσχήμως διά των εκλογών. Συζητάς μαζί τους και το ίδιο ερώτημα πάντα επανέρχεται: «Γιατί μας το έκανε αυτό ο Καραμανλής;» Και είναι εντυπωσιακό πως στις σκέψεις που κάνουν, προσπαθώντας να απαντήσουν το ερώτημα, είναι αισθητή η ροπή τους στη συνωμοσιολογία: κάποιοι ανάξιοι πρόδωσαν τον Καραμανλή, τα σκοτεινά κέντρα που κινούν τα νήματα τού πριόνισαν την καρέκλα κ.λπ.
Το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι, παρά την απογοήτευση και την οργή που εκφράζουν, ακόμη δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την προσωπική ευθύνη του Καραμανλή είναι, ενδεχομένως, το ισχυρότερο πλεονέκτημα του στη θεωρητική περίπτωση, όπου θα επεδίωκε την επιστροφή του στα πράγματα. Την όποια επιφυλακτικότητα του στελεχικού δυναμικού της Ν.Δ. απέναντί του, ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να την ανατρέψει εφόσον πείσει ότι μπορεί να οδηγήσει το κόμμα σε ανοδική πορεία. (Και, πάντως, όχι με αστειότητες για τον μηδενισμό του ελλείμματος σε έναν χρόνο, ούτε με άφθαρτους τύπου Κικίλια...) Ομως η σχέση του Κ. Καραμανλή με τον κόσμο των απλών ψηφοφόρων της Ν.Δ. ήταν κάτι όλως ιδιαίτερο που δεν επαναλαμβάνεται εύκολα. Η σχέση αυτή θυμίζει κάπως (για να θυμηθούμε την ψωμιάδειο ορολογία...) τους μεγάλους έρωτες. Είναι παρατηρημένο ότι, αν υπάρξει προδοσία σε έναν μεγάλο έρωτα, το πάθος του προδομένου μεταμορφώνεται σε μίσος σκοτεινό και αβυσσαλέο. Ωστόσο, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος ότι, αν η άπιστη σού χτυπήσει νυχτιάτικα την πόρτα, υπάρχει περίπτωση να ενδώσεις και να τη δεχθείς πίσω...
Ολα αυτά είναι, βεβαίως, θεωρητικά. Εξαρτώνται από τις επιθυμίες του ίδιου του Κ. Καραμανλή. Οσοι γνωρίζουν την ανταγωνιστική σχέση που είχε με τον αείμνηστο θείο του, υποθέτουν ότι δεν θα μπορεί να αντέξει τη σκέψη ότι το φάντασμα του «μπάρμπα» του (έτσι τον έλεγε σε ιδιωτικές συζητήσεις) του κουνάει το δάχτυλο επιτιμητικά και, για τον λόγο αυτό, θα επιδιώξει κάτι προκειμένου να σώσει την υστεροφημία του. Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που αναγνωρίζουν ως βασικό κίνητρο στην πολιτική δράση του τον βαθύ θαυμασμό που έτρεφε για το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Και αυτοί τονίζουν ότι δεν μπορεί να διαφεύγει του Κ. Καραμανλή ότι ο Α. Παπανδρέου περιέσωσε τη θέση του χάρη στην επιστροφή του το 1993 -ειδάλλως, θα είχε μείνει στην Ιστορία ως ένας «μοιχός εβδομηντάρης», κατά τον στίχο του Σαββόπουλου, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.
Νομίζω όμως ότι ο διάδοχος του Κ. Καραμανλή δεν έχει σοβαρό λόγο να ανησυχεί, διότι περισσότερο παντός άλλου την επιστροφή του Κ. Καραμανλή θα εμποδίσουν λόγοι... ας τους πούμε, αντικειμενικούς. Τι θέλω να πω; Να, ο Κώστας δεν έχει πρόβλημα να κάνει το πρώτο βήμα για την επιστροφή του, αλλά είναι η συνέχεια που πάντα τον κουράζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου