Φάκελος: Γήπεδο Παναθηναϊκού ή το σύγχρονο γιοφύρι της Άρτας...

     Ειλικρινά δεν θυμάμαι πόσα πρωτοσέλιδα αθλητικών και όχι μόνο εφημερίδων έχω διαβάσει για το   "πόσες φορές μπήκαμε στην τελική ευθεία", πόσες φορές "βγήκε και η τελευταία άδεια " και πόσες ακόμα "ξεκίνησαν οι μπουλντόζες τις εργασίες", που όπως στο Βοτανικό, μπήκαν και τελικά ξαναβγήκαν.

Η απαρχή

    Η ιστορία ξεκινάει από παλιά. Περίπου 20 χρόνια πριν. Από τη δεκαετία του 80 που ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο αχανές ΟΑΚΑ  "έπεσε" η ιδέα για τη δημιουργία ενός αμιγώς ποδοσφαιρικού γηπέδου που θα ανέβαζε τον σύλλογο ένα σκαλί παραπάνω. Όλοι άλλωστε αναγνωρίζουν τον καταλυτικό ρόλο που παίζει η ψυχολογία στο ποδόσφαιρο και δε θέλει πολύ ανάλυση να καταλάβεις ότι το ΟΑΚΑ και με 70.000 οπαδούς μέσα δεν είναι γήπεδο που "τρομάζει" ή προκαλεί δεος στον αντίπαλο.     Λίγο όμως οι συνθήκες, λίγο η έλλειψη ανθρώπων οραματιστών, η ιδέα σταμάτησε εκεί.

Το πράσινο όνειρο 
 

Vicente Calderon

   Το έργο όμως άρχισε να ξαναζωντανεύει πριν από μια δεκαετία. Η λεωφόρος πλέον ήταν πολύ μικρή για να στεγάσει τις ορέξεις των οπαδών του Παναθηναϊκού και άλλωστε η οικονομική επιβίωση και οι φιλοδοξίες μιας μεγάλης ομάδας δεν μπορούσαν πλέον να στηριχτούν στα μεγέθη της λεωφόρου. Η αλήθεια είναι ότι για τους ρομαντικούς Παναθηναϊκούς, για τους γνωρίζοντες την ιστορία αυτού του συλλόγου και για τους οργανωμένους οπαδούς η δημιουργία γηπέδου στον ίδιο αυτό χώρο, στην ίδια αυτή γειτονιά φαίνεται πως θα αποτελεί πάντα ανεκπλήρωτο όνειρο. Κάποιο λένε ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος. Βλέποντας όμως το γήπεδο της Ατλέτικο (φώτο δεξιά) ή το Highbury στο Λονδίνο, καταλαβαίνει κανείς ότι αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται. Γήπεδο με τη μια κερκίδα πάνω από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, εκμετάλευση του χώρου των προσφυγικών (που κάποιο φωτεινό μυαλό τα όρισε διατηρητέα ως μνημείο μοναδικής αρχιτεκτονικής(!) δημιουργίας...) και των σχολείων στην πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού πλευρά και στεγάζεται το ποδοσφαιρικό τμήμα και όλος ο ερασιτέχνης (το μπάσκετ δεν έχει τόσο μεγάλη ανάγκη..) Για την ακρίβεια συγκεκριμένο project για τη λεωφόρο είχε προχωρήσει πριν 7 χρόνια με τις ευλογίες του Θανάση Γιαννακόπουλου, όμως έμεινε στα χαρτιά λόγω του απαγορευτικού κόστους κατασκευής και της λιγοστής εμπορικής αξιοποίησης που θα υπήρχε σε σχέση με κάτι αντίστοιχο στο Βοτανικό. Η αλήθεια είναι βέβαια είναι ότι η επιλογή της λεωφόρου πέρα από τον τρελο-Θανάση, κάποιες άλλες σπασπωδικές ανακοινώσεις και τον κόσμο του Τριφυλιού δεν βρήκε ποτέ απήχηση στους παράγοντες του Παναθηναϊκού και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ ως βιώσιμη λύση.

Το "κίνημα" για το Γουδί

    Γυρνάμε λοιπόν πίσω στον απρίλιο του 2003. Στον αιώνιο αντίπαλο, μέσω του πανίσχυρου στο πολιτικό παρασκήνιο Σωκράτη Κόκκαλη στην ουσία χαρίζεται το στάδιο Καραϊσκάκη με την λογική της κατασκευής και χρησιμοποίησης του για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Αν λάβουμε υπ' όψιν την ανικανότητα του ελληνικού κράτους να αξιοποιεί τις εκτάσεις του και το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο είναι μια από τις κεντρικές μορφές διασκέδασης των Ελλήνων, τότε η τότε απόφαση του ελληνικού κράτους δεν είναι λάθος. Θα ήταν όμως και ηθική αν κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες και το Καραϊσκάκη αποτελούσε τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Στο ζήτημα του Παναθηναϊκού όμως ο αντίπαλος στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν διάφορες "ομάδες κατοίκων" που βλέπουν όπου πάει να φτιάξει γήπεδο ο Παναθηναϊκός ευκαιρία για δημιουργία πάρκου κάποιες φορές και περιοχή όπου καταλύουν κορμοράνοι(!) σε κάποιες άλλες. Για αυτά θα μιλήσουμε παρακάτω. 

    Φτιάχνεται λοιπόν το Καραϊσκάκη και ο Παναθηναϊκός ψάχνει να βρει διέξοδο στο γηπεδικό του πρόβλημα. Έτσι πέφτει η ιδέα δημιουργία γηπέδου στο Γουδί. Αμέσως αρχίζουν και τα πρώτα προβλήματα. Δημιουργούνται επιτροπές κατοίκων που υποστηρίζουν ότι προτιμούν τη δημιουργία ενός πάρκου στο συγκεκριμένο χώρο, άλλοι προτιμούν τη δημιουργία του νέου ιπποδρόμιου, ενώ δήμαρχοι των γύρω περιοχών δεν θέλουν το γήπεδο στη γειτονιά τους. Βέβαια μέχρι σήμερα όσο είδατε πάρκο στο γουδί, άλλο τόσο είδα και εγώ. 
     Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τους πολιτικαντισμούς των κάθε λογής υπουργών που προσπαθούν να τους κρατάνε όλους ευχαριστημένους και η λύση στο Γουδί, παρ΄ότι συνάθροιζε οπαδούς, διοίκηση και παράγοντες δεν προχώρησε ποτέ ουσιαστικά και ένα βήμα παραπέρα από την ύπαρξη της ίδιας της ιδέας. 
     Την ίδια εποχή με την περίοδο συζητήσεων για τη λύση στο Γουδί, είχε πέσει στο τραπέζι και η ιδέα για το Ελληνικό, η οποία όμως εγκαταλήφθηκε σχετικά γρήγορα αφού είναι εκτός Αθηνών (φυσική έδρα του ΠανΑθηναϊκού) και η έλλειψη γραμμής του μετρό στην περιοχή αποτελούσαν εξ΄αρχής τροχοπέδη για το όλο έργο.

  Όμως εν έτη 2010 οι συγκεκριμένες επιλογές έχουν εγκαταλειφθεί. Για αυτό ας δούμε λίγο παραπάνω την τωρινή λύση που ακόμα βρίσκεται στα σκαριά, αυτή του ελαιώνα...

 
Του Βοτανικού ο μάγκας...  


    Η υπόθεση της δημιουργία εγκαταστάσεων του Παναθηναϊκού στον Ελαιώνα σαν ιδέα δεν είναι πρόσφατη. Χρονικά φαίνεται να τοποθετείται περίπου μια δεκαετία πριν. Όμως η ουσιαστική προσπάθεια για την αξιοποίηση της λύσης αυτής υπάρχει από το 2005 με την οριστική εγκατάλειψη της προοπτικής για γήπεδο είτε στο Γουδί είτε στο ελληνικό.

    Η περίπτωση του Βοτανικού όμως έχει πολλές πτυχές και πολλούς εμπλεκόμενους παράγοντες που μέχρι σήμερα ο καθένας χαράσει τη δική του πορεία. 
    Το πρώτο ζήτημα που προκύπτει είναι το πως γίνεται ολόκληρη η πορεία των διεργασιών για τη δημιουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων να βρίσκεται ουσιαστικά αιχμάλωτη από το εμπορικό κέντρο του Βωβού? Ο νόμος της διπλής ανάπλασης ψηφίστηκε πρώτη φορά το 2006. Ο Βωβός όμως έχει αγοράσει τις συγκεκριμένες εκτάσεις καιρό πριν, από τον καιρό που δήμαρχος στην Αθήνα ήταν η Μπακογιάννη. Το αν ο Βωβός έχει μια κρυστάλλινη σφαίρα και είδε τη δημιουργία του γηπέδου του Παναθηναϊκού στη συγκεκριμένη τοποθεσία στο μέλλον ή υπήρξαν άλλα υπόγεια επιχειρηματικά συμφέροντα είναι κάτι που ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει και να υποθέσει.
    Περνάνε λοιπόν δύο χρόνια, γίνονται διαπραγματεύσεις, διαβουλεύσεις μεταξύ ερασιτέχνη, ΠΑΕ Παναθηναϊκού, δήμου και κυβέρνησης και βρίσκεται μια κοινά αποδεκτή φόρμουλα. Ο ερασιτέχνης παραχωρεί το γήπεδο της λεωφόρου για τη δημιουργία ενός πνεύμονα πρασίνου, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της έκτασης στο Βοτανικό, ο Βωβός παραχωρεί ένας άλλο μέρος της έκτασης και του δίνεται μεγαλύτερος συντελεστής δόμησης για να φτιάξει το εμπορικό του κέντρο, οπότε όλοι "κάτι δίνουν και κάτι παίρνουν". 

    Κάπου εκεί σκέφτεσαι, ρε λες? Είμαστε όντως τόσο κοντά? Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που είναι ενάντια σε μια συμφωνία που προσφέρει ένα νέο πνεύμονα πρασίνου στην λεωφόρο Αλεξάνδρας, πλήρεις αθλητικές εγκαταστάσεις σε έναν τόσο ιστορικό σύλλογο, δουλειές στα εργοτάξια και στις μετέπειτα εμπορικές χρήσεις?. Και τσουπ. Εκεί που σταματάει η λογική, κάνει την εμφάνισή του ο Τσίπρας με την κομπανία του. 131 άνθρωποι(?) εκ των οποίων οι 3 κάτοικοι του Βοτανικού, προσφεύγουν στο συμβούλιο της επικρατείας και με επιχειρήματα του τύπου η περιοχή είναι καταφύγιο κορμοράνων(?) και διάφορα άλλα καλούδια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για σενάριο του Σεφερλή καταφέρονται κατά του γηπέδου αρχικά και του εμπορικού κέντρου αργότερα. 

    Έτσι με αναμονή 2 ακόμα χρόνων, ο σκόπελος του ΣτΕ (συμβούλιο της επικρατείας) ξεπεράστηκε. Ωστόσο, άλλαξε η κυβέρνηση υπήρξαν νέες αξιώσεις, το δημαρχείο και το κλειστό του μπάσκετ βγήκαν από τη μακέτα των έργων. Έτσι αναμένεται σύντομα η ψήφιση των νέων τροποποιήσεων της διπλής ανάπλασης.*  Tαυτόχρονα με αυτά εκδόθηκε και η οικοδομική άδεια του γηπέδου. Και από τη πλευρά του αυτή απομένει να συμφωνηθεί η παραχώρηση για χρήση από τον Βωβό 1500 θέσεων πάρκινγκ από το εμπορικό κέντρο στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός τις ημέρες των αγώνων και όλα θα μοιάζουν έτοιμα.  

    Χθες μάλιστα σε μια επιθετική κίνηση από την πλευρά του Παναθηναϊκου έγινε καταγγελία της σύμβασης για το Βοτανικό ώστε να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης προς την κυβέρνηση για την επίσπευση των τροποποιήσεων.       
   Τις τελευταίες μέρες υπήρξε επίσης μια έντονη φημολογία για άλλη μία αλλαγή πλεύσης στο γηπεδικό του Παναθηναϊκού. Κάποιοι διέδωσαν τη φήμη για δημιουργία πράσινης πολιτεία στο ΟΑΚΑ. Προσωπικά δεν θα μπω καν στη διαδικασία αξιολόγησης της συγκεκριμένης πρότασης αφού πέρα από το ότι δεν φαίνεται ρεαλιστική και θα πάει την υπόθεση άλλα 5 χρόνια πίσω, φαίνεται ότι εντάσεται και αυτή στη στρατηγική των τελευταίων ημερών για πίεση της κυβέρνησης για βελτιστοποίηση του χρονοδιαγράμματος.

Ελπίζω πραγματικά το σήριαλ αυτό που πλησιάζει σε επεισόδια τις παλιές επιτυχίες του Φώσκολου να αρχίσει να λαμβάνει οριστικά αίσιο τέλος. Σε κάθε περίπτωση θα σας κρατάμε ενήμερους.

 

 *ευτυχώς που η ιδιοκτησία της λεωφόρου βρίσκεται στα χέρια του ερασιτέχνη και ο Παναθηναικός δεν έγινε θύμα της πολιτείας όπως η ΑΕΚ με την κατεδάφιση του γηπέδου της στη Νεα Φιλαδέλφεια